SuperKokos
Για την μάχη που δίνει κατά του εθισμού του στο καζαντί μιλά πλέον ανοιχτα ο πρώην παίκτης της Ομόνοιας που θέλει να παραμείνει ανώνυμος.
Πιο συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 2021, ο 35χρονος πλέον ποδοσφαιριστής εισήχθη σε κλινική αποτοξίνωσης από το καζαντί σε χώρα της Ευρώπης. Ο ίδιος ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, αποφασίζει να μιλήσει για την περιπέτεια του και το πρόβλημα που αντιμετώπισε κατα την διάρκεια της θητείας του στην Κύπρο. Οι λεπτομέρειες πραγματικά συγκλονίζουν.
«Όλα άρχισαν στην πρώτη έξοδο της ομάδας από την Λευκωσία στο Δασάκι της Άχνας. Εκεί είχα την πρώτη επαφή μου με το καζαντί που έμελλε να καθορίσει το μέλλον μου» εκμυστηρευτηκε με δάκρυα στα μάτια.
«Άρχισε σαν απλή πλάκα όταν τράβηξα την μπίλια στο μικρό πανηγύρι του χωρίου. Θυμάμαι σαν σήμερα κρατούσα την κάρτα του Άσσου και έπαιζα για τον μπουλούκο της Ομόνοιας. Έπαιξα αρκετές φορές μέχρι να τον κερδίσω. Μόλις τον πήρα η καρδιά μου σκίρτησε. Ήταν σαν να σκόραρα χατ τρικ. Από εκείνη την ημέρα και μετά δεν υπήρχε γυρισμός. Στα εκτός έδρας ματς έφευγα σκαστός και έψαχνα καζαντί στα γύρω χωριά έτσι ώστε να ικανοποιήσω τον εθισμό μου. Πολλές φορές γύριζα αργά στο ξενοδοχείο με όλα όσα είχα κερδίσει το βράδυ και έπρεπε να τα κρύψω στην τσάντα με τα εξασταππα. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο από κλουβιά με σκαρτιλια, καναρίνια, γυάλες με χελώνες και χαμστερ αλλά και μπουλούκους, κορνίζες από ποπ σταρ και ηθοποιούς μεχρι και κουτές με τσιγάρα και ουίσκι. Όλα αυτά φυσικά ξοδεύοντας ένα ολόκληρο μισθό σε ένα μονό βράδυ. Ρίσκαρα πλέον την θέση μου στην ομάδα αφού οι συμπαίκτες μου είχαν αρχίσει να μεν υποψιάζονται και η απόδοση μου δεν ήταν η αναμενόμενη»
«Τα καζαντί στήνονταν πλέον έξω απο το σπίτι μου και τα πράγματα έγιναν χειρότερα οταν άρχισαν να δέχονται πιστωτικές κάρτες.»
«Σε μια έξοδο μας στην Χλώρακα μάλιστα είχα κερδίσει μια κορνίζα του Γρίβα που αναγκάστηκα να καταστρέψω αφού κατάλαβα πλέον ότι ο εθισμός μου είχε φτάσει στα άκρα. Έπαιζα τεράστια ποσά όπου κάτσει 7 (εφτα). Κάποτε κέρδιζα κάποτε έχανα αλλά η αδρεναλίνη της μπίλιας την ώρα που φεύγει από την σούστα και κάθεται στις σπόντες αναπηδώντας ήταν αυτό που με γέμιζε.»
«Κατάλαβα ότι έπρεπε πλέον να δω έναν ειδικό κατά την έξοδο μας στην Ευρώπη όπου στάθηκε αδύνατο να βρω καζαντί . Είχα απελπιστεί τόσο που αγόρασα τα υλικά να φτιάξω ένα μόνος μου για να ταΐσω τον εθισμό μου»
Ο παίκτης ζει πλέον με την οικογένεια του σε ένα μικρό χωριό στις Άλπεις και παίζει φλιπερ κάθε Κυριακή στο μικρό καφενείο του χωρίου
