Το άρθρο είναι της Τώνιας Σταυρινού

Από τις 37.000 των νέων ψηφοφόρων, ούτε 1.500 δεν έχουν βγάλει εκλογικό βιβλιάριο. Μια σιωπηλή διαμαρτυρία, μια παθητική αντίσταση, μια επιδεικτική απόσυρση. Γιατί να συμμετέχεις λοιπόν στις εκλογές; Γιατί να βγάλεις βιβλιάριο και γιατί να ψηφίσεις; Γιατί να ακολουθήσεις έναν πατριωτισμό που σε οδηγεί σε μνημόσυνα και τρέφεται με κόλλυβα από την κηδεία της δημοκρατίας; Μάλλον επειδή απλώς νοιάζεσαι και κυρίως επειδή το σύστημα θα δουλέψει ακόμη και χωρίς εσένα…Δεν σε έχει καμία ανάγκη. Έχει τα κομματικά σκυλιά του, τις νεολαίες του που είναι εκπαιδευμένες να κουνάνε την ουρά με ένα παράγγελμα, έχει τους γέροντες στα καφενεία με τις προτομές και τις δάφνες τους, έχει τους πουλημένους υπηρέτες, τους αυλικούς αυτούς που πιάνουν πάντα τις προσφορές, τις προαγωγές, τα κοκαλάκια που πέφτουν από το τραπέζι της εξουσίας. Αυτοί, σε αντίθεση με εσένα, δεν θα χάσουν την ευκαιρία να ψηφίσουν. Είναι οι καλύτεροι πελάτες των εκλογών. Και δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να τους σταματήσεις παρά μόνο νικώντας αριθμητικά τις δικές τους ψήφους με τις δικές σου. Βάζοντας δηλαδή περισσότερο καθαρό νερό στην κάλπη για να αραιώσουν τα δικά τους βρόμικα απονέρια.
Κι αν θεωρείς ότι η ψήφος σου είναι χαμένη, σκέψου πόσο πιο χαμένη πάει η φωνή σου στα οργισμένα ποστάκια του Facebook. Δεν μπορεί, κάτι θα σε καίει. Κάτι θα σε νοιάζει τόσο που να νιώθεις ότι πονάς. Είναι ο Ακάμας που ξεπουλιέται, είναι οι ιδιωτικοποιήσεις που τις θες ή που δεν τις θες, είναι ο νόμος για τις εκτρώσεις που θα συζητηθεί από τη νέα βουλή, είναι η επιθυμία σου να τιμωρήσεις ή να επιβραβεύσεις κάποιους για το σύμφωνο συμβίωσης, για τα αμπελοπούλια, για το πόθεν έσχες, για την κακοποίηση των ζώων, για τα εκατομμύρια που έφαγε το κράτος από το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων; Δεν μπορεί να μην σε καίει κάτι από όλα αυτά. Όλα αυτά.
Στις λίστες των υποψηφίων υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που νιώθουν όπως κι εσύ. Μπορεί να μην καταφέρεις να τους εντοπίσεις στην πρώτη ανάγνωση, αλλά στην ανάγκη χτύπα τους την πόρτα, βρες τους έναν προς έναν, πάρε τηλέφωνα, μίλα τους. Αν δεν φτάσεις ώς εκεί μην πεις ότι «είναι όλοι ίδιοι». Γιατί αν όντως υπάρχει ένας που αξίζει και δεν τον βρήκες επειδή βαρέθηκες, επειδή βολεύτηκες, επειδή παραιτήθηκες, τότε δεν φταίει εκείνος που φαινόταν ίδιος με όλους τους άλλους. Η ευθύνη είναι δική σου.
Aυτό